وقتی به جای شادی زانوی غم گرفتم
در بغز هر ترانه خالی نبوده و نیست احساس من کنارت
وقتی غریبه ای گفت :تولدت مبارک
وقتی برای قلبت همسایه ای دگر هست
وقتی برای اشکت هم غصه ای دگر هست
وقتی برای دیدار وقتی برای من نیست
وقتی برای احساس قلبی به نام دل نیست
چرا به من نگفتی جشنی برای من نیست ؟؟
چرا به من نگفتی قلبت از آن من نیست ؟؟
سلام
خیلی زیبا بود شعر دلم گرفته هم قشنگ بود.
موفق باشی
پیش منم بیا
رفتی از دیده،دلم هیچ کجا بند نشد
همه بودنند ولی کس به تو مانند نشد
گرچه در دشت نگاهم اثری از تو نماند
یاد تو ،پاک ز یادم، به خداوند نشد
شبم از سوز ستاره به ستوه آمده بود
ماهم آن شب بکجا رفت که پابند نشد
شب تنهایی من بسکه غم انگیز گذشت
خواستم بگذرم از تو ، بتو سوگند نشد
دل من مستِ نگاه و گلِ لبخند تو بود
عشق شاهد، که دلم شاهد لبخند نشد
راز چشمان سیاه تو مرا شاعر کرد
واژه ها عاشق و چشمان تو پابند نشد
اینهمه واژه و راز غزل تنهایی
خواستم شرح کنم بهر تو هرچند نشد ....
عشق گم شده
آن شب که بوی زلف ِ تو با بوسه ی نسیم
مستانه سر به سینه ی مهتاب می گذاشت
با خنده ای که روی لبت رنگ می نهفت
چشم ِ تو زیر ِ سایه ی مژگان چه ناز داشت !
در باغ ِ دل شکفت گل ِ تازه ی امید
کز چشمه ی نگاه ِ تو باران ِ مهر ریخت
پیچید بوی زلف ِ تو در باغ ِ جان ِ من
پروانه شد خیالم و با بوی گل گریخت
... آنجا که می چکید ز چشم سیاه ِ شب
بر گونه ی سپید ِ سحر و اشک ِ واپسین
وز پرتو ِ شراب ِ شفق بر جبین ِ روز
گل می نمود مستی ِ خندان ِ آتشین
آنجا که می شکفت گل ِ زرد ِ آفتاب
بر روی آبگینه ی دریاچه ی کبود
وز لرزه های بوسه ی پروانگان ِ باد
می ریخت برگ و بازگل ِ نو شکفته بود
آنجا که می غنود چمنزار ِ سبزپوش
در بستر ِ شکوفه ی زرین ِ آفتاب
وز چنگ ِ باد و بوسه ی پروانگان ِ مست
دامان ِ کوه بود چو گیسو به پیچ و تاب
آنجا که مهر ِ کوه نشین مست و سرگران
بر می گرفت از ره ِ شب دامن ِ نگاه
در پرنیان ِ نازک ِ مهتاب می شکفت
نیلوفر ِ شب از دل ِ استخر ِ شامگاه
آنجا که می چکید سرشک ِ ستاره ها
بر چهر ِ نیلگون گل ِ شبتاب ِ آسمان
در جست و جوی شبنم لغزنده ی شهاب
مهتاب می کشید به رخسار ِ گل زبان ...
در پرتو ِ نگاه ِ خوشت ، شبرو ِ خیال
راه ِ بهشت ِ گم شده ی آرزو گرفت
چون سایه ی امید که دنبال ِ آرزوست
دل نیز بال و. پر زد و دنبال ِ او گرفت
آوخ ! که در نگاه ِ تو آن نوشخند ِ مهر
چون کوکب ِ سحر بدئرخشید و جان سپرد
خاموش شد ستاره ی بخت ِ سپید ِ من
وز نو امید ِ غمزده در سینه ام فسرد
برگشتم از تو هم که در آن چشم ِ خودپسند
آن مهر ِ دلنواز دمی بیشتر نزیست
برگشتم و درون ِ دل ِ بی امید ِ من
بر گور ِ عشق ِ گم شده یاد ِ تو می نگریست